کد مطلب:125244 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:257
مختصری از زندگینامه ی امام حسن مجتبی
امام حسن مجتبی علیه السلام در پانزدهمین روز ماه مبارك رمضان به سال دوم یا سوم هجری در مدینه دیده به جهان گشود. او نخستین فرزند علی و زهرا علیهماالسلام است و در آغوش نبوت و مهد عصمت و مكتب ولایت نشو و نما یافت و از اهل بیت و اهل كساء است. حضرتش دارای فضایل اخلاقی بویژه شجاعت و هیبت فراوان بود. آن حضرت گذشته از مقام امامت، از عقل و هوشی سرشار برخوردار بود و جریانات سیاسی زمان را بخوبی می شناخت. از این رو در جریان صلح با معاویه، علاوه بر حفظ خون شیعیان، نقشه های شوم وی را نقش بر آب ساخت و او را از هدف اساسی خویش بازداشت.
امام حسن علیه السلام پس از پدرش ده سال زندگی كرد كه از این مدت شش ماه خلافت ظاهری داشت و نه سال و شش ماه در خانه نشست و با معاویه در مكاتبه های سیاسی بود.
در جنگ با معاویه نیز آشكار شد كه یاران امام مجتبی علیه السلام اهل نبرد
[ صفحه 138]
نیستند و به آن حضرت خیانت خواهند كرد زیرا معاویه بسیاری از لشكریان امام حسن علیه السلام را با پول و وعده خریده بود. بنابراین از سویی شكست حضرت در این مبارزه قطعی بود و از سوی دیگر كشته شدن امام نقشی در رسوایی بنی امیه و آشكار ساختن چهره ی واقعی آنان نداشت، چون معاویه ظاهر دین را حفظ می كرد و خود را در شمار كاتبان وحی جا زده و افتخاراتی برای خود تراشیده بود، بطوریكه بسیاری از مسلمانان تقدسی برای او قائل بودند. از این رو خون حضرت و طبعا خون امام حسین علیه السلام و شیعیان پاكباخته ی آن امام بزرگوار به هدر می رفت و معاویه و پس از وی فرزندش یزید یكه تاز میدان حكومت اسلامی می شدند و آنگاه بود كه دیگر از اسلام چیزی باقی نمی ماند.
معاویه با این آگاهی، از جنگ با امام حسن علیه السلام دو نقشه ی اساسی در سر داشت: 1) كشتن و نابود ساختن هواداران علی علیه السلام، 2) دستگیر كردن آن حضرت، كه یا در حال اسارت و با ذلت هر چه تمامتر او را به قتل رساند و یا با منت آزادش سازد و تا ابد ننگی را كه رسول خدا صلی الله علیه و آله در فتح مكه بر بنی امیه نهاد و آنان را آزاد كرده خواند، بر آن حضرت بنهد و دیگر هیچ یك از علویان توان و آبروی قیام علیه او و سایر بنی امیه را نداشته باشند. ولی امام با آتش بسی كه اعلام كرد. آن توطئه ی شوم را خنثی ساخت و این مطلبی است كه در سخنان امام مجتبی علیه السلام آمده است.
در اینجا برای آگاهی بیشتر خوانندگان، برخی از مواد قطعنامه ی صلح را به طور مختصر می آوریم:
1. معاویه باید به كتاب خدا و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله عمل نماید.
2. معاویه حق ندارد جانشین تعیین كند و پس از مرگ او خلافت با حسن ابن علی علیه السلام و در صورت نبود او با حسین بن علی علیه السلام است.
3. معاویه باید از ناسزا گفتن به امر امیرمؤمنان علیه السلام دست بردارد.
4. بیت المال كوفه به معاویه واگذار نخواهد شد و نیز معاویه باید هزینه ی زندگی بازماندگان یاران شهید علی علیه السلام در جنگهای جمل و صفین را از
[ صفحه 139]
خراج بپردازد.
5. احرار و آزادگان (شیعیان علی علیه السلام) باید در هر كجا كه هستند از آزادی برخوردار باشند و كسی متعرض آنان نشود.
این مواد قطعنامه بخوبی می توانست دست معاویه را از فرمانروایی كوتاه كند و خلافت اسلامی را به جای حق خود بازگرداند و در صورت تخلف و عهدشكنی، ماهیت كثیف و پلید معاویه را افشا نماید.
امام حسن علیه السلام پس از صلح و عهدشكنی معاویه از پای ننشست و پیوسته با نامه پراكنی و برخوردهای حضوری، مبارزه با او را پی گرفت.
صلح امام حسن علیه السلام تنها جنگ شمشیر را متوقف ساخت، اما جنگ تدبیر و سیاست ادامه داشت و این مبارزه برای پیشگیری از ریختن خون شیعیان برگزیده و مسلمانان بیگناه بوده است.
سرانجام آن حضرت به دسیسه ی معاویه توسط همسر بی وفایش مسموم گردید و به شهادت رسید. در تاریخ شهادت آن حضرت اختلاف است. به نقل بعضی آن حضرت در روز پنجشنبه 7 صفر، و به نقل مصباح و مناقب در 28 صفر سال 50 هجری در چهل و هفت سالگی به شهادت رسید و مرقد مطهرش در قبرستان بقیع در مدینه زیارتگاه شیعیان است.
[ صفحه 140]
امام حسن علیه السلام پس از پدرش ده سال زندگی كرد كه از این مدت شش ماه خلافت ظاهری داشت و نه سال و شش ماه در خانه نشست و با معاویه در مكاتبه های سیاسی بود.
در جنگ با معاویه نیز آشكار شد كه یاران امام مجتبی علیه السلام اهل نبرد
[ صفحه 138]
نیستند و به آن حضرت خیانت خواهند كرد زیرا معاویه بسیاری از لشكریان امام حسن علیه السلام را با پول و وعده خریده بود. بنابراین از سویی شكست حضرت در این مبارزه قطعی بود و از سوی دیگر كشته شدن امام نقشی در رسوایی بنی امیه و آشكار ساختن چهره ی واقعی آنان نداشت، چون معاویه ظاهر دین را حفظ می كرد و خود را در شمار كاتبان وحی جا زده و افتخاراتی برای خود تراشیده بود، بطوریكه بسیاری از مسلمانان تقدسی برای او قائل بودند. از این رو خون حضرت و طبعا خون امام حسین علیه السلام و شیعیان پاكباخته ی آن امام بزرگوار به هدر می رفت و معاویه و پس از وی فرزندش یزید یكه تاز میدان حكومت اسلامی می شدند و آنگاه بود كه دیگر از اسلام چیزی باقی نمی ماند.
معاویه با این آگاهی، از جنگ با امام حسن علیه السلام دو نقشه ی اساسی در سر داشت: 1) كشتن و نابود ساختن هواداران علی علیه السلام، 2) دستگیر كردن آن حضرت، كه یا در حال اسارت و با ذلت هر چه تمامتر او را به قتل رساند و یا با منت آزادش سازد و تا ابد ننگی را كه رسول خدا صلی الله علیه و آله در فتح مكه بر بنی امیه نهاد و آنان را آزاد كرده خواند، بر آن حضرت بنهد و دیگر هیچ یك از علویان توان و آبروی قیام علیه او و سایر بنی امیه را نداشته باشند. ولی امام با آتش بسی كه اعلام كرد. آن توطئه ی شوم را خنثی ساخت و این مطلبی است كه در سخنان امام مجتبی علیه السلام آمده است.
در اینجا برای آگاهی بیشتر خوانندگان، برخی از مواد قطعنامه ی صلح را به طور مختصر می آوریم:
1. معاویه باید به كتاب خدا و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله عمل نماید.
2. معاویه حق ندارد جانشین تعیین كند و پس از مرگ او خلافت با حسن ابن علی علیه السلام و در صورت نبود او با حسین بن علی علیه السلام است.
3. معاویه باید از ناسزا گفتن به امر امیرمؤمنان علیه السلام دست بردارد.
4. بیت المال كوفه به معاویه واگذار نخواهد شد و نیز معاویه باید هزینه ی زندگی بازماندگان یاران شهید علی علیه السلام در جنگهای جمل و صفین را از
[ صفحه 139]
خراج بپردازد.
5. احرار و آزادگان (شیعیان علی علیه السلام) باید در هر كجا كه هستند از آزادی برخوردار باشند و كسی متعرض آنان نشود.
این مواد قطعنامه بخوبی می توانست دست معاویه را از فرمانروایی كوتاه كند و خلافت اسلامی را به جای حق خود بازگرداند و در صورت تخلف و عهدشكنی، ماهیت كثیف و پلید معاویه را افشا نماید.
امام حسن علیه السلام پس از صلح و عهدشكنی معاویه از پای ننشست و پیوسته با نامه پراكنی و برخوردهای حضوری، مبارزه با او را پی گرفت.
صلح امام حسن علیه السلام تنها جنگ شمشیر را متوقف ساخت، اما جنگ تدبیر و سیاست ادامه داشت و این مبارزه برای پیشگیری از ریختن خون شیعیان برگزیده و مسلمانان بیگناه بوده است.
سرانجام آن حضرت به دسیسه ی معاویه توسط همسر بی وفایش مسموم گردید و به شهادت رسید. در تاریخ شهادت آن حضرت اختلاف است. به نقل بعضی آن حضرت در روز پنجشنبه 7 صفر، و به نقل مصباح و مناقب در 28 صفر سال 50 هجری در چهل و هفت سالگی به شهادت رسید و مرقد مطهرش در قبرستان بقیع در مدینه زیارتگاه شیعیان است.
[ صفحه 140]